(Sercem opowiadania są prawdziwi ludzie, prawdziwy przypadek. Imiona i nazwiska zostały zmienione)

Młody człowieku, od dawna chciałam z tobą porozmawiać. Chciałabym wiedzieć kim jestem - starsza kobieta, która zadała mi tak dziwne pytanie, nie wyglądała na wariatkę. Wyglądała jak zwykła kobieta około siedemdziesiątki. Ubrana była w kombinezon: bluza robocza, narzucona na nią kamizelka odblaskowa, na nogach kalosze, na rękach gumowe rękawiczki. Widząc moje zdumienie, kobieta natychmiast, jakby się usprawiedliwiając, powiedziała - och, przepraszam, młody człowieku. Przepraszam, że pytam tak wprost, nawet się nie przedstawiłam. Pracuję jako woźna w klinice. Nazywam się Swietłana, możesz zwracać się po otczestwu - Wiktorowna. Przepraszam, synu, czy mogę zwracać się do ciebie na „ty”? Jestem dużo starsza. Mam 73 lata, wiec chyba mogę… Byłam w 47-ej szkole, gdy opowiadałeś dzieciom o bohaterach Małej Ziemi. Pracuję również w szkole jako sprzątaczka. Widziałam cię ostatnio w telewizji, opowiadałeś tam o dzieciach wojny. Jurij Andriejewicz, kierownik polikliniki, którego znasz, powiedział mi kiedyś, że przyjdziesz do nas na badanie. Więc postanowiłem zapytać, czy może mógłbyś mi pomóc? Och, dlaczego trzymam cię tutaj na korytarzu, może chodźmy do mojego pokoju ochrony, napijemy się herbaty i porozmawiamy? – zaproponowała.